Ïîìíèòå ëè îíçè ÷îâåê, ñ êîãîòî èçëÿçoõòå íÿêîãà, çà äà îòáèåòå íîìåðà è ïðîñòî ñå ïðèìèðèõòå, ÷å òðÿáâà äà èçòúðïèòå ñàìî åäíà ñðåùà. Êàê áåøå? Å, íàäàëè å áèëà ïî-ôðàïàíòíà ñðåùà îò òàçè...
Í
à ïúðâî ÷åòåíå Melon head ìîæå äà âè íàïîìíè íà êëèøèðàí õîëèâóäñêè ôèëì íà óæàñèòå - èìà îñíîâíèòå õàðàêòåðèñòèêè: âåñòíèê ñúñ çàïëàøèòåëíà ïúðâà ñòðàíèöà, íåîáèêíîâåíè ñåðèéíè óáèéöè, ïîêúðòèòåëåí íà âèä ÷èñòà÷, êîéòî âñÿâà ñìóò è äàâà ëîøè ñúâåòè, òåãàâà ìóçèêà, “ðîìàíòè÷íà” ñðåùà â ãîðàòà. Ðåæèñüîðúò Andy Fortenbacher âñå ïàê îïðåäåëÿ æàíðà êàòî ðîìàíòè÷íà êîìåäèÿ.Ïðîòèâíî íà ïðåäðàçñúäúöèòå îáà÷å ñ òîçè êúñîìåòðàæåí ôèëì ùå ñå çàáàâëÿâàòå ñúñ ñèãóðíîñò! Ãëàâíèÿò ãåðîé ñàì ïî ñåáå ñè çàñëóæàâà îòäåëåí ôèëì. Îùå îò ïúðâàòà ìèíóòà íà ëåíòàòà Ãîðäúí âè ãðàáâà è âè õâúðëÿ â èñòîðèÿòà, à òÿ å ñúêðóøèòåëíî ëþáîâíà. Êîìè÷íèÿò ëþáîâ÷èÿ ñå ðàçìîòàâà äîðè áåç òåíèñêà (ïåðå ñå, êàêòî ùå âèäèòå), ñÿêàø íÿìà îò êàêâî äà ñå ïðèòåñíÿâà ïî îòíîøåíèå íà âúíøíèÿ ñè âèä. Èçíóäåíîòî ñúãëàñèå çà ñðåùà è óïîðèòîòî íàìåðåíèå íà Ãîðäúí äà âïå÷àòëè ìå÷òàíàòà æåíà êàòî ÿ óïëàøè äî ñìúðò ùå ñïå÷åëÿò âíèìàíèåòî âè äî ñàìèÿ êðàé. Àêòüîðñêà èãðà å íà âèñîêî ïðîôåñèîíàëíî íèâî. Ãëàâíèÿò ãåðîé Ãîðäúí å èçèãðàí îò àêòüîðà Äæîíàòàí Ñïåíñúð, ó÷àñòâàë â ñúùî äîñòà îòêà÷åíèÿ ïúëíîìåòðàæåí ôèëì “Àíàíàñ åêñïðåñ”. Ñúâìåñòíàòà èãðà ñ ãëàâíàòà ãåðîèíÿ - Òðåéñè Óîëêúð, íåãîâàòà âúçëþáåíà, å ñúâñåì îðãàíè÷íà è íåíàòîâàðâàùà çà çðèòåëÿ.
Òàíäåìúò ùå âè ðàçñìåå ïîäîáàâàùî. Êà÷åñòâîòî íà ëåíòàòà ïî îòíîøåíèå íà êàðòèíà, ëîêàöèè è îïåðàòîðñêî ìàéñòîðñòâî å íà âèñîêî íèâî. Èçãëåæäà ñúçäàòåëèòå íàèñòèíà óìåëî ñå ãúáàðêàò ñ àìåðèêàíñêèòå “õîðúðè”.
Ïðèÿòíî ãëåäàíå!
